نسیم‌آنلاین: حدود یک دهه است که در ایران فیلمسازان به شکل جدی وارد حوزه انیمیشن سینمایی شده‌اند. در این یک دهه آثار پویانمایی رفته‌رفته با استقبال گرم مخاطبان خصوصا در رده سنی کودک و نوجوان مواجه شدند و کیفیت آثار نیز رو به بهبودی رفت. اگرچه هنوز این حوزه نیازمند تلاش بیشتر است و به نقطه مطلوب دست نیافته اما به موفقیت‌های چشمگیری نیز دست یافته است.
در این میان حمایت‌های دولتی نیز وجود داشته و تا حدی این ژانر نوپای سینمای ایران را سر پا نگه داشته است. چندی پیش نیز خبر تاسیس بنیاد ملی پویانمایی منتشر شد که با وجود انتقاداتی که از سوی سینماگران به آن وارد شده اما می‌توان آن را نشانه خوبی از حمایت از سینمای کودک و نوجوان دانست.
یکی از آثار پویانمایی که البته تلفیقی از فیلم و انیمیشن است با نام «ایلیا؛ جستجوی قهرمان» اکنون روی پرده رفته تا سینمای ایران شاهد یک اثر دیگر در حوزه کودک و نوجوان باشد. برای بررسی چالش‌های این حوزه، اثر حمایت‌های دولتی و همچنین مشکلات و موانع ساخت این اثر به سراغ سیدعلی موسوی‌نژاد، کارگردان، نویسنده و تهیه‌کننده‌ی این پویانمایی رفتیم. مشروح این گفتگو را در ادامه می‌خوانید.
نسیم‌آنلاین: بفرمایید اولین تجربه کارگردانی چطور بود؟
بسم الله الرحمن الرحیم. اولین تجربه کارگردانی‌ام نبود ولی این اولین تجربه فیلم سینمایی بود که من ساختم. ما بالاخره ۱۸ سال هست که در این حوزه فعال هستیم. ما تمرکز اصلی‌مان روی انیمیشن بوده است. من دو سریال انیمیشن کار کردم برای شبکه دو آن زمان و صبا و کارهای کوتاه و نیمه بلند که زیاد داشتیم.
نسیم‌آنلاین: ولی اولین تجربه سینمایی شما بود.
بله این کار اولین تجربه سینمایی من بود که حتی من قبل از این حتی یک تله فیلم هم نساخته بودم با این تایم و با فرمی که مثلا بخواهد ۹۰ دقیقه باشد. این تجربه گران‌بهایی بود، خیلی دوست داشتم این تجربه را و ما واقعا مواجه بودیم با یک‌سری چالش‌های مختلف که دست به دست هم داده بود.
نسیم‌آنلاین: بحث سریال با کار سینمایی خیلی فرق دارد؟
شما در سریال یک تهیه کننده می‌شوی که بودجه‌اش تقریبا تامین است و راحت‌ترین کار ممکن این است که شما داری. یعنی وقتی بودجه تامین شده است، شما تایمی مشخص می‌کنید و پروژه را به عنوان تهیه کننده مدیریت می‌کنید و می‌برید جلو و کار را در یک تایم مشخصی تمام می‌کنی. اما وقتی وارد حرفه سینمایی می‌شوید، وارد یک فضای اقتصادی شده‌اید. یعنی باید چرخه اقتصادی برایش در نظر بگیرید. این‌جا دیگر باید مخاطب بلند شود و هزینه کند و بیاید سینما و فیلم را آن‌جا ببیند. بنابراین باید جذابیت خاص خودش را داشته باشد و دیگر این‌طور نیست که در تلوزیون رایگان پخش شود.
از طرفی هم معمولا این‌طور جاها برای کارهای اول اسپانسر به راحتی گیر نمی‌آید. این‌جاست که چالش بحث مالی پیش می‌آید و مجبور هستید خودتان هزینه کنید و بخش خصوصی بگیرید که این کار هم همینطور بود. یعنی یک کاری بود که کاملا بخش خصوصی بود ما کار کردیم و از این بابت چالش که چه عرض کنم، خیلی فشارهای عجیب و غریب به ما آمد. منتها الحمدالله خدا کمک کرد و کار بسته شد. یعنی فرق اساسی همین است که شما در سریال‌ها مشکل بحث مالی و بودجه نداری ولی در سینمایی باید بودجه از یک جایی تامین شود که معمولا در کارهای اول می‌رود سمت بخش خصوصی. چون در کارهای اول بنیادهایی مثل بنیاد فارابی و مثلا حوزه وارد کار نمی‌شوند. یعنی ما این فیلمنامه را خیلی جاها ارائه کردیم. به کار اول اعتماد نمی‌کنند. اما ممکن هست که در آینده اتفاقات دیگری بیفتد و این اعتماد جلب شود.
نسیم‌آنلاین: حالا قبل از اینکه در مورد چالش‌ها بیشتر صحبت کنیم، یک مجموعه کمیک قبل از این با اسم «ایلیا تولد یک قهرمان» منتشر شده بود. شما از این الهام گرفتید یا اینکه صرفا تشابه اسمی است؟
بله من خبر دارم و با آن‌ها هم صحبت کردم. فکر می‌کنم تهیه کننده آن آقای روح الله رفیعی باشد که این ایلیا حتی می‌شود گفت بعد از ما متولد شده است. خودشان هم شاید ندانند. ما فیلمنامه ایلیا را موقعی که در خانه سینما ثبت کردیم، اگر تاریخش دیده شود، یک سال قبل از اینکه این ایلیا بیاید ما آن فیلمنامه را ثبت کرده بودیم. منتها آن‌موقع که ثبت شد به تولید نرسید و ایشان آمدند و کار کمیک را شروع کردند و بعدش دیگر شرایط برای تولید مهیا شد و کار را شروع کردیم. موازی با این دوستان صحبت می‌کردند و ما صحبت می‌کردیم گفتیم بالاخره این کارها از لحاظ اسمی احتمالا با کار شما تداخل پیدا کند. خودمان هم برایمان جالب بود که این اتفاق خواهد افتاد و الان هم این‌طور شده. یک وقت می‌بینید یک خبری از ما می‌زنند و از تصویرهای آن‌ها می‌‌گذارند. این‌طور ماجراهایی هم پیش آمده ولی به لحاظ محتوایی و مضمونی هیچ ربطی به هم ندارند. آن‌جا کاراکتری به نام ایلیا داریم که قدرت‌های ماورایی پیدا میکند و می‌خواهد به عنوان یک قهرمان ناجی باشد. در حالی که ایلیای ما نام عبری علی و مولا امیرالمومنین است و داستانی که شما دیدید.
نسیم‌آنلاین: از لحاظ محتوایی خیلی قرابتی ندارند با هم؟
تقریبا هیچ قرابتی ندارند.
نسیم‌آنلاین: مهم‌ترین چالش شما در طول ساخت فیلم چه بود؟
مهم‌ترین چالش بحث اقتصادی بود. یعنی تامین بودجه تولید و این مهم‌ترین چالشی بود که ما داشتیم و در کنار آن طبیعتا چالش‌های تجربه اول خیلی سخت و البته کمک‌کننده است. از یک طرف تجربیات بسیار خوبی است اما از یک طرف هم موانع ایجاد میکند. ما قرار بود کار را کامل تهران ضبط کنیم و بعد پدرم که مریض احوال شدند ما رفتیم برای پرستاری‌شان شهرستان. آمدم مدیریت تولید را به شکلی چیدم که ما بتوانیم بیش‌ترین حضور را در شهرستان داشته باشیم که بتوانیم همزمان در واقع پرستاری پدرم هم داشته باشیم و این باعث شد که ما بخش‌های زیادی از فیلم را حداقل فضای داخلی را در شهر کاشمر بگیریم.
نسیم‌آنلاین: در بحث اقتصادی که گفتید، سازمان‌هایی مثل حوزه هنری یا سازمان سوره به شما کمک نکردند؟
خیر کمک نکردند. ما فیلمنامه را مرکز استانی سوره، سازمان اوج و خیلی مراکز دیگر بردیم و متاسفانه آن زمان بحث اعتمادی که به کار اول سینمایی وجود دارد مطرح بود. معمولا در اولین کار این چالش‌ها وجود دارد. مگر اینکه شما پارتی درست و درمانی داشته باشید که بتوانید این کار را بکنید. دیدیم که واقعا وقت تلف کردن است ما بخواهیم صبر کنیم تا پول از این طریق تامین شود. فلذا ما در بخش خصوصی وارد شدیم و سعی کردیم که از طریق بخش خصوصی بخشی از اعتبار را تامین کنیم. اما همینطور کم کم این بودجه جور شد از این‌طرف و آن‌طرف از دوستان و از بخش خصوصی تا کار به ثمر نشست. یعنی چالش بزرگ ما همین بحث اقتصادی بود. چالش اصلی همین است و دست آدم را می‌بندد.
نسیم‌آنلاین: در چند وقت اخیر ساختارهای جدیدی هم ایجاد شده است مثل بنیاد ملی پویا نمایی. این ساختار چقدر می‌تواند به بحث پویانمایی و در کل کار کودک کمک کند؟
بنیاد ملی پویانمایی که فکر کنم یک ماهی بیشتر نیست که از تولدش می‌گذرد و خانم فرزانه فخریان ریاستش را به عهده گرفتند. ایشان در واقع یک جورهایی از کارمندان سوره هستند. من نمی‌دانم و هنوز اساسنامه‌اش را نخوانده‌ام. تازه اساسنامه‌اش منتشر شده ولی بچه‌های بخش خصوصی که اسم نمی‌آورم شاید مثلا حاشیه درست شود. افراد بزرگی که در حوزه پویا نمایی هستند، خیلی رغبتی نشان ندادند به این ماجرا. برعکس؛ دارند می‌گویند که اصلا بخش دولتی نباید دخالت کند. بگذارد بخش خصوصی در حوزه پویا نمایی کار خودش را انجام بدهد و تصدی گری نکند. یعنی اصلا الان یک جهت‌گیری منفی نسبت به بنیاد ملی پویانمایی به شدت در بین تهیه‌کنندگان انیمیشن حرفه‌ای در کشور ایجاد شده است. نگاه کاملا منفی است. مگر اینکه دولت بتواند با مدیریت خودش به شکلی کار را جلو ببرد که این نگاه برگردد و مثبت شود. چون تجربیاتی که از درگیری حوزه دولتی در این فضاها و دخالت آن‌ها در گذشته بود، تجربیات مثبتی نبوده است. حالا درست یا غلط فعلا یک همچین نگاهی وجود دارد. باید دید که در ادامه برنامه‌هایشان چیست و چطور تدوین می‌شود و به کجا می‌رسد.
نسیم‌آنلاین: حالا به نظر خودتان به عنوان کسی که هم در سریال و هم در سینمایی تجربه دارد این ساختارها می‌تواند کمک کند یا اثر منفی دارد؟
من اعتقاد دارم صد درصد می‌تواند کمک کند؛ به شرطی که سیاست‌های درست نوشته شود و اصلا پایان‌نامه من هم روی همین حوزه است. یعنی در واقع بخش دولتی تولید پویانمایی چطور می‌تواند به بخش خصوصی کمک کند. اعتقاد دارم می‌شود. گرچه یک تعداد از نخبگان ما در حوزه انیمیشن اعتقاد دارند که نمی‌شود ولی شدنی است. به شرطی که سیاست‌های درست و دقیق و کسانی که این سیاست‌ها را انجام می‌دهند، واقعا این فضا را بشناسند و بتوانند دغدغه‌مند تصمیم بگیرند.
نسیم‌آنلاین: حالا یک‌سری چالش‌ها گفتیم برای همین کار ولی در کل حوزه فیلم سازی کودک و نوجوان به نظر شما چه چالش‌هایی وجود دارد؟
وقتی می‌خواهیم به موضوع کودک و نوجوان وارد شویم و صحبت کنیم انگار داریم از یک مرثیه صحبت می‌کنیم. من قبلا در این حوزه کار کردم ولی الان با این تجربه که به دست آوردم فهمیدم که واقعا در این حوزه یعنی کار برای رده سنی کودک و نوجوان به شدت ریسک بالا است.
نسیم‌آنلاین: ریسک از چه نظر؟
تهیه کنندگان بخش خصوصی از این حوزه فراری هستند. چون ریسک آن بالاست. در حوزه پویانمایی که تایم تولید خیلی بالاست. یعنی مثلا متوسط تایم تولید یک انیمیشن سینمایی در جهان حدود ۳ سال است. در ایران بالای ۴ سال است و گاهی ۵ سال. این برای خواب سرمایه تایم زیادی است. یک سرمایه زیاد بیاید این مدت درگیر شود و بعد آیا به نتیجه برسد یا خیر. ما داریم حوزه سینمایی را می‌گوییم که می‌خواهد بیاید در چرخه اکران قرار بگیرد، باز آن‌جا هم آیا آن شرایط مهیا می‌شود، آن حمایت‌ها انجام می‌شود یا نمی‌شود. این است که تهیه‌کننده‌های بخش خصوصی به هیچ عنوان رغبت ندارند وارد حوزه تولید انیمیشن یا پویانمایی سینمایی بشوند و فقط مثلا یک در حوزه دولتی می‌تواند باعث شود که انیمیشنی مثل بچه زرنگ ۶ سال از زمان شروع تولید تا اکران طول بکشد با یک بودجه چند ده میلیاردی و این بتواند حداقل سرمایه خودش را برگرداند. چون می‌دانید از پول فروش فیلم سینمایی یک سوم به تهیه کننده برمی‌گردد. بقیه می‌رود برای سینما دار، مالیات و پخش کننده و تبلیغات و یک سوم می‌رسد به تهیه کننده.
فلذا شما باید ببینید مثلا وقتی ۶۰ میلیارد می‌فروشد یعنی ۲۰ میلیارد به تهیه کننده می‌رسد. و آنجاست که تازه بعد از ۶ سال تازه بودجه می‌خواهد برگردد. این فقط از عهده بخش دولتی برمی‌آید که چنین کاری کند وگرنه بخش خصوصی به هیچ عنوان چنین کاری نمی‌کند. لذا حوزه کودک و نوجوان به شدت ریسکش بالاست.
از طرفی من چند جا این‌را هم گفتم که رهبری فرمودند باید مسئولین ارشد نظام هر تصمیمی می‌گیرند، پیوست عدالت داشته باشد. ما یک‌چهارم جمعیتمان کودک و نوجوان هستند. آیا یک چهارم بودجه‌های ما برای کودک و نوجوان هزینه می‌شود؟ چه در صداوسیما و چه خارج از صداوسیما. کودک و نوجوان در واقع خودشان قدرت مطالبه گری ندارند. نه بلدند، نه می‌توانند و نه توانش را دارند. وکیل مدافع هم ندارند. به راحتی حقشان خورده می‌شود. لذا بودجه‌هایی که باید برای اینها صرف شود می‌رود برای حوزه‌های دیگر و هیچ‌کس هم نیست که پاسخگو باشد. فضای کودک و نوجوان این شکلی است. یعنی حمایت حداقلی و ریسک به شدت بالاست که ما هم الان یکی از چالش‌هایمان همین بود که به صورت بخش خصوصی داریم وارد این حوزه می‌شویم. آیا می‌شود یا نمی‌شود. نتیجه می‌گیریم یا نمی‌گیریم. البته ما به عشق آن هدفی که داشتیم و آرمانی که داشتیم در محتوای این فیلم هست، توکل کردیم و کار را انجام دادیم و امیدواریم اتفاقات خوب بیفتد.
نسیم‌آنلاین: به نظرتان چه تدابیری باید اندیشیده شود؟ شما در مورد ساختارهای جدید گفتید که مثلا دولت باید ورود کند. غیر از این دیگر چه تدابیر دیگری باید اندیشیده شود؟ آیا مهم‌ترین بحث همین بحث اقتصادی است که دولت حمایت کند؟
من اعتقاد دارم که دولت در حدی باید حمایت کند که مثل ماشینی که می‌خواهی راهی بیندازی و بینداری دنده دو و هلش بدهی. یعنی دیگر نباید مثل صنعت خودرو بیاید چنبره بزند بر روی کمک‌های دولتی و همینطور چندین سال درجا بزند. من اعتقاد دارم در حوزه صنعت انیمیشن یا پویانمایی اگر بخواهیم اختصاصی بگوییم، کمک دولتی باید این شکلی باشد. یعنی مجموعه‌ها را کمک کند به جایی برساند که بتوانند کارهایی کیفی و بین‌المللی انجام بدهد تا بتوانند به بازار بین‌الملل وارد شوند. آن‌وقت شما مثلا فرض کن پسر دلفینی می‌سازی که می‌رود در کشورهای دیگر خیلی بیشتر از ایران می‌فروشد. در روسیه، در ترکیه. خب این دیگر احتیاج به حمایت ندارد. ایشان دیگر راهش را پیدا کرده و الان چرخه اقتصادی را پیدا کرده و می‌رود جلو و تیم‌های قدرتمندی هم در حوزه‌های مختلف دارد. مجموعه ایشان الان مشغول به کار هستند و دیگر مجموعه‌هایی هم که دارند در کشور این کار را می‌کنند همین هستند. یعنی باید کمک دولتی بیاید. همچنانکه سازمان اوج کمک کرد به آقای همدانی که به این‌جا رسید. کمک دولتی باید این شکلی بیایند و تهیه کننده‌های خوش ذوق و با سلیقه و کاربلد و در واقع تحصیل کرده را انتخاب کنند و کمک کنند و دیگر این‌جا این حمایت قطع شود تا بتوانند روی پای خودشان بایستند.
ما می‌دانیم که دائما مجموعه‌هایی که کمک دولتی می‌گیرند، وابسته می‌شوند و ماجرا را رها نمی‌کنند و همینطور ادامه می‌دهند. تولیدها باکیفیت متوسط و حتی پایین‌تر انجام می‌شود. هیچ‌گاه این تولیدها در عرصه بین‌المللی جایگاهی ندارند و همینطور مجبور هستند که باز از آن کمک‌ها استفاده کنند و درجا بزنند. حتی بعضی موقع‌ها می‌بینیم از لحاظ کیفیتی و مدت زمان تولید عقب گرد هم می‌کنند.
نسیم‌آنلاین: شاید اگر قبل از نوشتن فیلمنامه بنیاد تشکیل می‌شد می‌توانستند مقداری از نظر اقتصادی هم شما را کمک کنند.
من فکر می‌کنم که بنیاد یک مقدار آزمون و خطا خواهد کرد در این عرصه و وارد حوزه پویانمایی خواهد شد. اما به دلیل اینکه تعارض منافع وجود دارد، یکی دو سال اول را فکر می‌کنم باید مشغول رفع تنش‌ها باشد. خیلی زود است که ما به این تصمیم و نتیجه برسیم که می‌توانست کمک کننده باشد. اما همین الان هم مراکزی مثل مرکز گسترش سینمای تجربی و خود اوج بودند که می‌توانستند به ما کمک کنند و نکردند. و من فکر می‌کنم کلا هر کسی که بخواهد فیلم اول را بسازد، این چالش‌ها را خواهد داشت. فرقی نمی‌کند باید ما سعی کنیم که این قانون را بپذیریم.
نسیم‌آنلاین: پس به نظرتان این چالش‌ها طبیعی است.
به نظر من طبیعی است اما اگر من خودم اگر مسئول بودم، اجازه نمی‌دادم مجموعه‌ها این‌قدر سختی بکشند. چون بالاخره رزومه خیلی چیزها را نشان می‌دهد و می‌توانند از طریق یک‌سری فاکتورهای دیگر تشخیص بدهند و کمک بکنند. می‌شد که این اتفاق بیوفتد اما این شکلی نرفتند جلو و ما مجبور شدیم. در مجموع من اعتقادم این است که بخشی از آن واقعا طبیعی است و بخشی هم می‌تواند کمک شود. هر دو هست.
نسیم‌آنلاین: اگر موافق باشید یک مقدار هم در مورد خود محتوای کار صحبت کنیم. یک اولویت بندی شده است در مورد علاقه کودکان به کارهای سینمایی که به ترتیب اولویت اول کمدی بوده است، بعد حادثه‌ای و اکشن، بعد ترسناک، بعد انیمیشن، و بعد علمی و تخیلی و بعد فانتزی. من دقت می‌کردم که تقریبا همه این فاکتورها در کار ایلیا هست. و از این نظر کار را برای کودک و نوجوان بیشتر جذاب کرده. بکارگیری همه این عناصر آگاهانه بود یا اینکه همینطور جلو رفتید؟
در رابطه با فیلمنامه ایلیا جستجوی قهرمان، من سعی کردم از تجربیات چندین سال خودم در حوزه کودک استفاده کنم و می‌گویم چالش چرخه اقتصادی خیلی مهم است و ما اول باید یک کار سرگرمی و یک کار جذاب بسازیم و بعد بیاییم محتوای خودمان را که ارزش‌های ماست روی آن سوار کنیم. خیلی‌ها این‌طور فکر نمی‌کنند. یعنی برخی تهیه‌کننده‌ها می‌آیند مخصوصا با بودجه دولتی سعی می‌کنند فقط ارزش‌ها را بگویند و اینکه محتوا مخاطب را جذب کند خیلی برایشان ملاک نیست. ولی من برایم مهم بود. ژانرهایی که فرمودید هم بله می‌شود گفت یک ژانر ترکیبی است از چندین ژانر. اما من واقعا از همان ابتدا مخاطب کودک و نوجوان هدفم بود و برایم خیلی مهم بود که او راضی باشد و فیلم را دوست داشته باشد. عناصر جذابیت را سعی کردم در کنار هم قرار بدهم. در این فیلمنامه ما پیچش‌هایی داریم و کارهای جدیدی هم در بحث روایت انجام دادیم. سعی کردیم علاوه بر اینکه کودک و نوجوان را جذب میکند، حتی خانواده هم که به همراه کودک و نوجوان می‌آید داخل سالن ارتباط بگیرد. یعنی آن‌هم شخصیت خودش را در فیلم پیدا کند و دنبال کند و صرفا برای کودک نباشد. ما یک وقت‌هایی می‌بینیم که مثلا پدر و مادر بچه را می‌برند سینما، بچه دارد فیلم می‌بیند ولی پدر و مادر دارند گوشی و پیام‌ها را چک می‌کنند. یعنی منتظر هستند که فیلم تمام شود. از این فیلم‌ها زیاد داریم. اما من دوست نداشتم این اتفاق بیفتد و سعی کردم طوری باشد به شکلی برود جلو که پدر و مادر هم ارتباط بگیرند.
ما بازخورهایی داشتیم تست داشتیم در فضاهای مختلف با ترکیب‌های مختلف بزرگسال و کودک و ترکیب مدرسه و دختر و پسر و سنین مختلف. همه را یک بار رفتیم تست گرفتیم که بازخورد بگیریم. در جمع و تستهایی که به صورت جمعی بود، بازخوردهای فوق‌العاده‌ای دیدیم. مخصوصا در جشنواره کودک که بچه‌ها همه با هم یک دو سه را می‌گویند. انگار قبلا کسی با آن‌ها تمرین کرده و برای من جالب بود که بچه‌ها همه با هم یک صدا یک دو سه را مثلا از سکانس دومی که این اتفاق می‌افتد می‌گویند و جاهایی که باید جیغ بزنند، جاهایی که باید بخندند، اینها را در کانال ایتای تلگرام و ایتا هم گذاشتیم اگر ببینید. این برای خودم خیلی شگفت‌انگیز بود که بچه‌ها توانستند ارتباط برقرار کنند.
من بحث جذابیت را به دلیل اینکه خودم هم یک پسر ۹ ساله و یک دختر ۱۲ ساله دارم و دقیقا در همین سنی هستند که با فیلم ارتباط برقرار می‌کنند، خیلی می‌توانم بهتر درک کنم. ما الان در فیلمنامه‌ها برای کودک خیلی به سمت فانتزی رفتیم. به شدت این در فانتزی زیاد شده است. ما سعی کردیم کودک واقعی امروز را در فیلم نشان بدهیم. کودکی که در ذهنش سه درگیری مهم دارد. یکی درگیری‌هایی که در مدرسه و کلاس درس هست، یک درگیری که خانواده و خانه هست و یک بخش درگیری‌هایی که در فضای مجازی و اینترنت و بازی‌های کامپیوتری و انیمیشن دارد. این سه درگیری، درگیری‌های اصلی کودک است. ما اصلا در کشور ۴۰ میلیون گیمر داریم. این خیلی آمار بالایی است. این بچه‌هایی که بازی نصب می‌کنند و دارند درگیر بازی‌ها می‌شوند اینها را ما کجای سینما می‌بینیم؟
نسیم‌آنلاین: اتفاقا همین می‌خواستم بگویم که موضوع بازی‌های رایانه‌ای موضوع بکری است که قبل از این در سینمای کودک و نوجوان کمتر شاهد بودیم.
خب این خیلی ناراحت کننده است که این موضوع بکر باشد. اصلا بازی خیلی مهم است و به شدت هم فضای جذابی است. چرا سینمای ما به این نمی‌پردازد؟ این خودش اصلا یک سوال مهم است که باید پاسخ داده شود. ضمن اینکه یک مدیوم رسانه‌ای مهم است چون تعاملی است و در همان در لحظه بازی از مخاطب خودش کنش می‌خواهد و می‌تواند مسیر و نگرش را همان در لحظه تغییر بدهد. این خیلی رسانه عجیبی است که به آن پرداخته نمی‌شود و هیچ نظارتی به آن وجود ندارد. هیچ جا آسیب شناسی نمی‌شود. این مسیر دقیقا همان دغدغه اصلی ما برای ساخت این فیلم همین بود که اصلا چرا پرداخته نمی‌شود. اتفاقا حوزه بسیار جذابی هم است. این‌همه گیمر داریم و این‌همه بچه‌ها راحت ارتباط برقرار می‌کنند.
یک نمونه همین که بچه‌ها گروه سرودی با فیلم یک دو سه می‌گویند یعنی کاملا ارتباط می‌گیرند. چون بچه‌ها خودشان را دارند می‌بینند. چون در بحث گیم ارتباط می‌گیرند. فلذا من سعی کردم که اول با شناختی که از کودک و نوجوان امروز دارم، اول با استفاده از روایت‌هایی که حالا یک مقدار سعی کردیم خلاقانه باشد، هم آن مفاهیم ارزشی را مطرح کنیم و هم اینکه خط تعلیقمان را به سه خط تعلیق همزمان با هم می‌بریم جلو. این موضوع کمک میکند به اینکه جذابیت را تا پایان کار داشته باشد.
نسیم‌آنلاین: به عنوان آخرین سوال در آینده کار سینمایی خواهید داشت و اگر خواهید داشت در چه موضوعی؟
انشاءالله اگر توفیق باشد و زنده باشیم ما برنامه داریم ایلیای دو را داشته باشیم. درسی که هالیوود می‌دهد این است که یک کاری نتیجه و بازخورد بدهد ادامه پیدا کند. من حداقل ۲۰ تا اکران برای کودک و نوجوان داشتم، ما با بچه‌ها بعضی مصاحبه می‌گیریم و سوال می‌پرسیم و از خانواده‌ها سوال می‌پرسیم. چیزی که من گرفتم اینکه بچه‌ها خوشحال بودند و راضی بودند و دوست داشتند و می‌گفتند ما اصلا به این فیلم‌ها احتیاج داشتیم و خدا کند از این فیلم‌ها باز هم ساخته شود. و این بار روی دوش ما را سنگین‌تر میکند. بنابراین من اگر خدا بخواهد و بشود، ایلیای دو را برنامه ریزی کردم که انشاءالله بتوانیم تولیدش را انجام بدهیم.
نسیم‌آنلاین: از چه زمانی منتظر باشیم؟
به محض اینکه اکران ایلیای یک تمام شود و ما ببینیم که حالا وضعمان چطور می‌شود و قطعا باید این‌دفعه از کمک‌های دولتی استفاده کنیم اگر بخواهیم یک مقدار کار پروداکشن قوی باشد و به لحاظ جذابیت بصری قوی‌تر باشد، بتوانیم که کمک‌های دولتی را هم جذب کنیم. اما من فکر می‌کنم که شاید مثلا از مهرماه بتوانیم فیلمنامه را کامل کنیم و کلید بزنیم.
https://torshizfori.ir/?p=15059
